Andere plannen

Vanuit Discovery Lodge waar het vannacht zo koud was dat ik met twee lagen kleding in de slaapzak lag, fietste ik naar het zuiden. Langs de keten van de drie bergen: Tongariro, Ngauruhoa (die ontstaan is uit Tongariro en in de film van de Lord of the rings Mount Doom heet) en als laatste Ruapehu, die de meest recente uitbarstingen kent. Op mijn foto's is dat de berg, waar nog wat sneeuw ligt. 's Winters wordt hier druk geskied. In Ohakune, waar ik vannacht ben, zie je overal de ski-verhuurbedrijfjes.

Ik logeer in een prachtig oud huis uit 1916. Na de koude nacht even een gewoon bed. 

Om een uur of elf vanmorgen kwam ik bij de Old Coach Trail. Dat pad is gedeeltelijk een oud pad dat door de werkers aan het spoorwegviaduct gebruikt werd. Onder allerberoerdste omstandigheden qua behuizing en verzorging, werden verschillende spoorwegbruggen gebouwd. Diep respect voor die mannen! Het is een mooi staaltje vakmanschap wat je ziet. Toen ik een klein stukje van de trail gedaan had, kwam ik bij de spoorwegovergang. De trein van Wellington naar Auckland gaat hier een paar keer per dag langs. Tot mijn schrik zag ik dat ik verschillende hoge treden op moest om de overgang te maken. Net op dat moment kwamen er twee mensen van de andere kant, Ross en Derryn, die zeiden dat ze zo terug kwamen en me dan zouden meenemen naar Ohakune omdat de trail toch wat gevaarlijk was hier en daar. Zij hadden dat laatste stukje zo gedaan en tussen hen in ging ik op weg naar Ohakune. Het was inderdaad een flinke klus met de bagage op de fiets en ik was zielsdankbaar dat er wat gezelschap was. Ross wist veel van bomen en liet me een paar keer oorspronkelijke Nieuw Zeelandse bomen zien. Er was een remu bij van zeker 400 jaar oud en op de foto waar ik aan een liaan lijk te hangen, zie je een andere oude boom die ook al een paar honderd jaar oud is. Samen nog geluncht in hun camper die in Ohakune stond en dan naar mijn pension.

De volgende dag zou ik het laatste stuk van een trail doen, naar Whanganui (Fanganoe-ie), maar daar was een bosbrand en dat kon dus niet. Ik kreeg een lift van iemand die toch naar W,. moest en was daar al om tien uur. Na een kopje koffie aan de rivier ben ik doorgereden naar een camping bij Waverley. Bijna aan het strand van zwart lavazand. Prachtige kust met grotachtige inhammen in de rotsen en een bomenkerkhof op het strandje.

Op 8 febr. door naar Ohawe Beach Campsite. Dat was een campsite op Maori-land en een Maorivrouw runde de boel. Er stond een behoorlijke wind en zij gaf me een tentje dat iemand had achtergelaten plus een dik schuimrubbermatras. Dat was wat warmer dan mijn tarp. We hadden wel een klik. Zij gaat in september naar Duitsland en wie weet kunnen we elkaar dan ontmoeten. De volgende dag wilde ze het tentje aan mij geven, maar het kon er niet bij op mijn fiets. Nu zo geregeld dat ik terug in Whanganui het ophaal bij haar vriendin en dan stuur ik wat overbodige spullen naar Hamilton. En zo kan ik vanaf daar wat beschutter slapen. Toch wel lekker!

Nu zit ik in New Plymouth te schrijven. Ik kan mezelf bijna niet bijhouden. Vanaf Ohawe Beach ging het fietsen heel fijn. Een glooiend landschap aan de zeekant van Mount Taranaki. De heuvels werden pas in de buurt van New Plymouth wat hoger, maar ik kon doorfietsen. Mijn record gevestigd: 95 km. Lang leve mijn E-Bike! Morgen door naar Harewa, dus weer naar beneden. (zie kaartje). In een paar dagen ben ik dan in Wellington.