Wellington, einde van de tocht over het North Island: 1500 km!

Vanaf Plymouth ging het veel voorspoediger dan ik eerst dacht. Op het kaartje zie je dat ik aan de rechterkant van de berg weer afdaal naar de kust. Het ene gedeelte waar twee lijnen lopen, doe ik dus nog een keer. Het lukt me om in één dag naar Perea te rijden, ook met weer zo'n prachtig strand!

Dan van Perea naar Whanganui, naar de vriendin van Phoebe. Zij heeft het tentje inmiddels gekregen. Ook een fijne, hartelijke Maorivrouw die een tweede huwelijk had met een politieman die uit Noorwegen kwam. Zijzelf was ook niet erg donker omdat haar moeder ook geen Maori was. Toch maakt dat niet uit. Je stamt af van één van degenen die hier aan land kwamen. Je hoort dus bij een boot, een berg en een rivier. Dat maakt je stam, je iwi. Dus als je iemand tegenkomt met diezelfde roots, ben je familie. In haar mooie Victoriaanse huis uit 1909 hangen prachtige litho's in de gang van overgrootvaders met een mantel van kiwiveren of een gezicht met diepe tattoos. Vroeger werd er dus echt een snee gemaakt en daarin werd de houtskool gewreven. Ze laat me zien hoe ze werkt aan een soort schouderomslag voor haar kleinzoon die dit jaar gaat slagen. We hebben het goed samen en de volgende dag ga ik verder naar Levin, dat zo halverwege Wellington ligt. De wind is gunstig en op 16 februari kom ik om een uur of vier aan bij het hostel dat in een oud hotel gevestigd is: Waterloo Hotel & Backpackers.  Het is een leuke verrassing dat Fina en Charlie, de meisjes waar ik in Turangi mee optrok, hier ook aangekomen zijn en zelfs de kamer delen.