Terug in Buea

8 april
Afgelopen week ben ik dinsdag met vier van de vijf jonge mensen die in het huis van mijn vrienden wonen/logeren, naar Mbingo gegaan voor een hike in de bergen daar. Het is een aardig steile weg naar boven en helemaal naar boven gaat eigenlijk niet. Vanaf de weg kijk je naar dicht met grassen en struikjes begroeide hellingen. Die dag zagen we er paarden grazen. Toch wel bijzonder. Ze zullen wel van de Fulani’s geweest zijn, een nomadische stam die je overal ook tegenkomt met hun kuddes koeien. Na de lunch begon het te regenen maar dat maakte de dag niet stuk. Moe en voldaan gingen we die avond op tijd naar bed.
Woensdags vertrok ik naar Buea. Omdat de kortste weg nu afgesloten is ivm de politieke crisis, betekent het een reis van 10 uur met de bus. Zo lang ook, omdat de eerste drie uur over een ongeasfalteerde weg met gaten gaat. Enfin, het is niet anders. Gelukkig moesten we af en toe uitstappen voor een controle wat de gelegenheid geeft om de beentje even te strekken. Ook vandaag weer moest ik het visum (dat in het Frans afgegeven wordt) vertalen voor een soldaat. 

In Buea ben ik te gast in een weeshuis dat in de jaren ’80 gesticht is door een Kameroens echtpaar. In die tijd was het hier nog oerwoud en ze zijn gewoon in het klein begonnen. Intussen is er in de loop der jaren van hier en daar wat steun gekomen om gebouwen neer te zetten voor de (lagere) school en woonhuizen voor de kinderen en hun begeleiders. Inmiddels zijn er zo’n 75 kinderen van 0 - . Er wordt veel belang gehecht aan een goede opleiding dus een paar zijn zelfs met hun masters bezig. Doel is dat ze uiteindelijk zo goed mogelijke kansen hebben op een baan zodat ze zichzelf kunnen onderhouden. Niet alle kinderen zijn wees. De overheid plaatst hier ook kinderen die thuis niet meer verzorgd kunnen worden. Soms gaan die terug naar huis. Een nieuwe categorie kinderen zijn degenen (meestal baby’s) die geroofd zijn met de bedoeling ze te verkopen aan adoptieouders. Soms onderschept de politie zulke mensen en brengt het kind dan hier. Als de ouders teruggevonden kunnen worden, gaat het kind naar de ouders terug. Vaak is dat echter niet het geval. 
Gisteren heb ik al met een jongen gewerkt die af en toe lastig is en steelt, en met een meisje dat wat tekenen van autisme vertoont. Ik heb contact met de verzorger van de jongen, die zelf aan het afstuderen is. In de huizen zijn de ouderen van de bewoners degenen die de ouderrol op zich nemen. In het algemeen zijn de kinderen hier veel jonger al in staat de ouderrol op zich te nemen. In en om het huis kunnen ze alles al op jonge leeftijd, zowel de jongens als de meisjes. Hoewel koken misschien toch hoofdzakelijk een vrouwenaangelegenheid is. Jongens en mannen doen in de regel hun eigen was bijvoorbeeld. De verzorgster van het meisje is het hoofd van de lagere school. Zij heeft dus tegelijk de ouderrol. Volgende week ben ik in de gelegenheid de school te bezoeken. Het is nu Paasvakantie.
Vanmorgen naar de kapel geweest. Het is een vrij grote ruimte die onder het hoofdwoonhuis gebouwd is. Als er geoefend wordt met zingen, zoals gisterenavond, zit ik er letterlijk bovenop! Ook hier was het geluid vanmorgen boven wat goed is. Zelfs met mijn oordoppen in is het nog hard. Een Kameroener zei tegen me: we denken hier dat God hardhorend is. Ik ben bang dat veel mensen hier gehoorbeschadiging oplopen en probeer ertegen te waarschuwen zonder al te betweterig over te komen. Er is veel onwetendheid hierover. 
Iedereen die hier op het terrein woont en een paar van buiten, gaat naar de kerk. Veel baby’s komen ook mee met hun verzorgers en vallen dan op een gegeven moment wel in slaap.
April 8th
Last week I went to Mbingo for a hike with four of the five young people that are living in the house of my friends right now. Moses preferred to go to school, because he will have his exam in May.
The path into the Mountains is quite steep and it is not possible to go to a top because of the fairly high grasses. This day we saw a herd of horses grazing. They might belong to the Fulani-people, a nomadic tribe. After lunch it started to rain, but that didn’t spoil the day. Tired but very satisfied we all got to bed early.
On Wednesday I left for Buea. The shortest way has been cut off by the army because of the crisis here, so we had to take the road that passes Douala. A journey of 10 hours , partly over a non paved road. I am always happy to get out while there are passport controlls. Today again I had to translate the visa for a soldier who couldn’t read French.
In Buea I am a guest in an orphanage that was founded by a Cameroonian couple in the eighties. In those days there was only bush here and they started very small. In the course of the years there was support by Germans and Americans and the lady of the house works parttime as a teacher in secondary school. But actuaslly they always struggle. In the compound there is a primary school and sometimes they cannot pay the teachers. About 75 children are living here in different houses. Education is considered very important. I spoke to one Young man who is graduating now and will start with his masters in September. When they are grown up they should be able to take care of themselves. Not all the children are orphants. Sometimes social care brings children that are not taken good care of. Sometimes they can return to their parents, but mostly not. More and more thay get chiidren that have been abducted to sell them for adoption. Now and then the police can get hand on a child and brings it here. Often the parents can’t be traced.

Yesterday I worked with a boy whose behaviour sometimes gives trouble. And I saw an autictic girl. I am in close contact with the Young man who takes care of this boy. SInce a couple of month’s he lives in a house with him and several other young men.
In the houses the young women and men have the role of parent. In general children here are grown-up when they are 12. They learned everything in and around the house, boys as well as girls. Boys and girls wash their own laundry from the age of four. Although cooking is mainly a women’s thing.
The caretaker of the girl is the headmistress of the primary school here. She lives here in the compound and is also a parent. Tomorrow I am going to visit the school. This week was Easterholiday.
This morning I went to the chapel, which is situated under the floor where the house is. Yesterday, when the choir rehearsed singing, I litterally was on top of it. The sound in church was far tool oud, as almost everywhere. A Cameroonian guy said to me: we think God has an ear-impairment. I a mafraid that many people develop hear-impairment here and when possible I talk to some peop;e about it. Most of them don’t realise this.
Everybody that lives here and maybe some neighbours come to church. Many little children and babies come with their  ‘parents’, are rpetty quiet and when times goes by, fall asleep.