De eerste week/ First week

13 januari 2020 - Noordereiland, Nieuw-Zeeland

Kaartje bij de foto’s.

Op 5 januari ging ik van start in Opua, bij Paihia. De rit was mooi, maar op het traject dat voor fietsers gemaakt was, (Twin Coast Cycle Trail) kwam ik ongeveer 35 poortjes tegen die  bedoeld waren om motoren en auto’s tegen te houden, maar dus ook fietsen met bagage. Een paar keer moest ik zelfs alles eraf halen en dat was eigenlijk vermoeiender dan het fietsen zelf. Omdat het al laat was toen ik op de camping in Kaikohe aankwam, had ik weinig puf meer om mijn tarp in te richten. De campingbaas gaf me een bank in de gemeenschapsruimte. Ik lag dus lekker binnen die eerste nacht en voelde me slecht een beetje een lafaard. Ook de tweede dag werk ik verwend. Omdat het regende, bracht iemand me weg naar de camping in Horeka, de Wairere Boulders. Omdat ik op tijd was, gaf me dat ruimte om in het natuurgebied een mooie wandeling te maken. Boulders betekent gewoon keien. Wel reuzekeien zeg. Zo’n drie miljoen jaar geleden was er daar een vulkaanuitbarsting en de enorm brokken basalt die er daarna waren, zakten in de loop van de tijd steeds verder naar beneden, waardoor ze nu bijna allemaal in de vallei op elkaar liggen. Het was heerlijk dat de dame van de camping zelf van alles bakte, waaronder brood. Het brood in de winkel is meestal een soort toastbrood.

7 januari - De tocht van Horeke naar Rawene was prachtig! De eigenaar van de camping bracht me naar de aanlegsteiger waar een door mij gehuurde schipper me op kwam halen. Zo kon ik naar de overkant, om daar na een paar kilometer fietsen, met een ferry weer naar deze kant te gaan.

Vandaag, op donderdag 8 januari dan op naar het grote Kauribos, waar nog redelijk veel van de oorspronkelijke kauriboom staat. Bijna alle bomen zijn na de komst van de Engelsen gekapt. De oudste die er nog is, in dit bos te bewonderen en is waarschijnlijk 4000 jaar oud. De omtrek van de stam is zo’n 13 meter! Heel erg indrukwekkend!

Ook kreeg ik vandaag de eerste contante donatie van iemand die met een groep motorrijders aan het praten was. (Hij verhuurde motoren en bracht dan de bagage van de rijders naar de volgende plek.) Veel mensen vragen waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga. Toen ik het hem vertelde, ging hij wat cash halen. De eerste donatie in Nieuw Zeeland! Vanaf deze week staat er een Engelse Newsflash op de site voor de mensen hier in Nieuw Zeeland. Zij kunnen doneren via een account van mijn vriendin in Hamilton. Eind april wordt het geld dan overgemaakt naar Nederland.

Halverwege, voor de eerste echt hoge heuvel kon ik niet meer. Had me zeer vergist in het aantal kilometers. Je kunt niet zover fietsen als in Nederland! Bovendien is Google Maps zeer optimistisch over de tijd die het kost om met de fiets ergens te komen. Kleinere hapjes nemen dus. Ook vandaag trof ik een zeer vriendelijk stel uit Zwitserland, die me meenamen en zelfs naar het Trounson Holiday Park brachten. Ik had het anders niet gered. Jullie zien het, steeds kom ik mensen tegen die willen helpen als het even niet gaat. Ik leer elke dag bij: hoe organiseer ik het best het ophangen van de tarp, wat zit in welke tassen?  Wat is haalbaar en wat niet?

9 Januari van Trounson Holiday Park naar Matakohe. Een flinke uitdaging, 85 km. Vanaf Dargaville was het grotendeels vlak, dus daar kon ik opschieten. In Dargaville zelf vroeg ik in een winkeltje of ik mijn fiets kon opladen, maar dat ging daar niet. Een klant die net binnengekomen was, zei: kom maar mee, ik woon hier vlakbij. Dat was Shane. En terwijl mijn fiets opgeladen werd, kon ik even het stadje inlopen om te lunchen. Lekker op een bankje aan de baai.

In Matakohe een heel vriendelijke ontvangst en toen ik zag dat ze een soort kleine hutten hadden, heb ik daarvoor gekozen. Lekker doorgeslapen op een goed bed! En fris de volgende dag in.

10 januari ging ik op weg naar een echtpaar dat ik op de eerste camping ontmoet had. Zij wonen min of meer op de route die ik naar Auckland wilde nemen. Het is zo’n 60 km door het heuvelland. Even voor Brynderwyn heb ik twee uurtjes uitgerust, geluncht en mijn fiets opgeladen. Fijn om zo’n uitnodiging te krijgen! Ze wonen redelijk hoog en vanaf de tuin kun je de Stille Oceaan zien. Samen met Rose ben ik ook wezen zwemmen in een meer dat hier beneden ligt. Echt fijn om zo gastvrij ontvangen te worden! En ik leer steeds een heleboel over het land en de cultuur. Van Rose kreeg ik de video’s met de Maori jongen en toen ik wegging zongen ze een leuk liedje voor me.

-----------------------------

On January 5th I started my ride in Opua, on the eastcaost of the North Island. My first ride was the Twin Coast Cycle Trail. I enjoyed the riding, but many, many times I had to take off my luggage, because the gates fort he bikes weren’t wide enough. You could only get through with a bike without luggage. So it was late when I finally got at the campsite in Kaikohe, where I got a bed, instead of hanging my tarp and lay on the ground. I felt a bit like I was a coward.

The second day too I met somebody at breakfast who brought me to the campsite in Horeke because it was raining that morning. I set up my camp and time to hike a little bit through the Wairere Boulders, a nature reservation next tot he campsite. Boulders are huge basaltrocks that wandered down to the valley during some million years after a vulcanic eruption.

January 7th – De ride from Horeke to Rawene was beautiful!. Actually, I didn’t ride a lot. Two times I had to cross the huge estuarium. A private skipper took me from the Missionhouse in Horeke to the other side, to Kohukohu. After a few kilometers ride I reached the carferry to Rawene. There was a very strong wind, so it was lovely on the water!

Today, on the 8th, the plan was to reach the forest where the oldest kauritree is. He is about 4000 years old.  This forest has the most remaining kauritrees. Unfortunately most of them were cut by the English in the 19th century.

Today I received the first donation in New Zealand! Many people ask me where I come from and where I go to. So when I stopped somewhere to ask for the road we had a conversation and he gave me some cash to start with. Very nice! From this week on there is an English article on the website for New Zealand. People from here can donate on an account that belongs to my friend in Hamilton. When I return to Holland, the money will be transferred to Holland.

On my way to Trouson Holiday Park I realised that I wouldn’t be able to get up the hill to the Kauri Forest. A lovely young couple from Switserland gave me a lift and in the end they brought me tot he Trounson Park!

January 9th a real riding day. From Trounson Park to Matakohe is a challenge, about 85 km. From Dargaville the road was mainly flat. I charged my bike again at a New Zealandian home at Shane’s. In the meanwhile I went to the city centre to have lunch on a bench near the bay. After that I had enough power to make it to Matakohe. Because I was so tired, I took a cabin there to have a good rest.

On January 10th I rid to Tomarata, to a couple that I met days before in Kaikohe. Just before Brynderwyn I charged my bike. The road was very hilly!! Rose and Brent are living on a hill with a beautiful view. Ocean View Road! Rose took me for a swim in the lake down in the valley. I felt very welcome and when I wnet the next day they sang me a beautiful song. Rose sent me some very nice video’s of a Maori boy singing and doing  a haka.

Foto’s

10 Reacties

  1. Elisa:
    13 januari 2020
    Wat een mooi verslag Margreet! Zo fijn voor je dat er naast de moeite en het afzien ook oases zijn en dat je zoveel vriendelijke mensen ontmoet! En rustig onderweg zijn is toch belangrijker dan heel veel kilometers afleggen! Neem toch langere rusttijden, dan hou je het beter vol, het is een prachtig land!
    Haast je niet dan mis je mooie momenten, you can relax now and go with the flow! Je zus Elisa
  2. Linda:
    13 januari 2020
    Thank you for sharing about your experience and I'm happy you are enjoying every bit of it.
    Love. Linda
  3. Pedro:
    13 januari 2020
  4. Pedro:
    13 januari 2020
    NZ MOVIES
  5. Eefke en willem:
    13 januari 2020
    Wat een verhaal weer!
    Gelukkig zijn er altijd meer vriendelijke mensen in de wereld dan negatieve. Als je zelf maar positief bent, roep je dat ook op. Geniet van alles wat je meemaakt! Liefs, eefke en willem
  6. Janke:
    13 januari 2020
    Indrukwekkend , een geweldige uitdaging👏😍
  7. Maria:
    13 januari 2020
    Dag Margreet,

    Diep respect voor je avontuur, mooi om te lezen.
    Het bos klinkt bekend, hebben wij ook bezocht.
    Fijn dat je aardige mensen ontmoet.
  8. Renate Dürig:
    14 januari 2020
    Liebe Margreet, vielen Dank für die so wunderschönen Berichte und die tollen Bilder dazu. Es macht Spaß zu lesen. Wie schön, dass Du auf so liebevolle Menschen triffst. Gut, dass Du so gut vorbereitest warst. Dein Fahrrad ist ja ganz schön beladen :)) Ich wünsche Dir weiterhin viele schöne Eindrücke. Liebe Grüße aus dem windigen, regnerischen Deutschland
  9. Els:
    14 januari 2020
    Hi Margreet, wat een avontuur weer en wat een prachtige foto's. Zo leuk om je verhalen weer te lezen. Geweldig!! Veel iefs van Els.
  10. Frederik Hendrik:
    16 januari 2020
    Lieve Margreet, ik kan je bijna niet bijhouden. Dat je ver fietst is tot daar aan toe, maar ook nog zo kunt schrijven! Een tocht door 'Wonderland' lijkt het, alleen al vanwege al die inheemse plaatsnamen.
    Intussen zet je al je contactuele gaven in en zo heb je steeds aardige mensen om je heen. Prachtig!