Ngaoundéré na één week

Zondag 18 maart

Afgelopen week heb ik hier voorgesteld dat ik wel wat studenten kon begeleiden. Ik had opgeschreven wat ik kon doen en toen werd me donderdag gevraagd of ik het vrijdagsmiddags om vijf uur aan de studenten zelf wilde vertellen, en o ja, het moest wel in het Frans a.u.b. Ik moest erg diep graven, maar met behulp van vertalen.nu kwam ik ver. De pastor liep het daarna nog met me door en warempel, het ging! Omdat ze tot één uur les hebben, kunnen ze daarna bij me langs komen. Ik ben benieuwd!

Zaterdagmorgen met Agnes (de vrouw die kookt) en de pastor (die moest rijden) naar de markt geweest en ook in een winkeltje een mooie lap stof gekocht. Het hoogtepunt van de dag was wel dat Agnes en ik met een paar Duitse jongelui de berg opgegaan zijn. De berg is Mont Ngaoundéré. Eén van de jongelui, Manuela, werkt hier op een school. Zij is de dochter van missionaris Peter Schneider die het complex hier heeft opgericht. De anderen zijn een paar weken komen helpen op dezelfde school. Van de week maar even een kijkje gaan nemen daar.

Vanmorgen ben ik meegeweest naar de kapel, die zich midden in het schoolgebouw bevindt. Iedere morgen om vijf uur word ik gewekt door prachtig mannengezang van daar. Het lijken wel de metten in een klooster! Gelukkig kan ik er ook weer bij inslapen. Ook hier enthousiaste Pinkstermensen. Expressiever dan in Bamenda. Wat ik erg leuk vond, is dat er na de preek een moment is om bij iemand anders te gaan zitten en even na te praten of te bidden. Er kwam een joch van een jaar of twaalf naar me toe en vroeg wat ik van de preek vond, wat ik ervan geleerd had. Wat hier ook gewoon is: alle kinderen zijn erbij. Baby’s, peuters die ook gewoon wat rond mogen lopen en bij deze en gene op schoot klimmen. Baby’s worden ook rustig doorgegeven. Je ziet zelfs kleine jongens baby’s op schoot nemen. Als het erg huilt, gaat de ouder gewoon even naar buiten.

Van de week was één van de jongens beneden (Manasse, zie foto) het leid van Bob Dylon aan het zingen van: Blowing in the wind. Vandaag heb ik hem Bob Dylan laten zien die het in 1963 zong. Ik heb het uitgeschreven en hij is het aan het instuderen.

Sunday, March 18th

Last week I proposed to the pastor of the bibleschool to coach the students. I whad written down what kind of coaching I could do and the non Thursday I was asked to give some information to the students on Friday. And please in French! I had to dig deep, but with some help of the internet, I managed. The pastor did some control and I did it! Coming week they can consult me after school, so after one o’clock. I am curious if they will!

On Saturday morning I went to the market with Agnes (the woman who cooks) and pastor Désiré. He was driving us. In one of the many shops wher they sell fabrics, I found a nice piece from Ivory Coast. The highlight of the day was climbing Mont Ngaoudéré. Agnes and I went together with a group of German youngsters. One of them, Manuela, is the daughter of missionair Peter Schneider, who founded this Bible school. She lives here and works in a primary school. The others came here to help for a couple of weeks. I hope to visit this school in the next days.

This morning I went to the chapel, which is in the building of the bibleschool. Pastor Titus from Bamenda, who am I here with, was going to preach. Every morgen at five o’clock I am woken up by the beautiful sound of singing men. As if there is a monastry down there. And after that the singing allows me to sleep again. Here too are very enthousiastic Pentecostal people. Even more than in Bamenda. What I liked, was that after the sermon, there was a moment that everybody chose to sit together with somebody else to share or to pray. A twelve-year-old boy came to me to ask me what I learned from the sermon, what I thought about it. So we had our little conversation. The  theme was: are you making the right choises? During the service children of all ages are there. Little ones are free to walk around if they do not make noise. When a baby starts crying, the parent goes out. Baby’s and little ones are used to sit with everybody. Even young boys take them on their lap.

This week one of the boys in the house below was singing: Blowin in the wind of Bob Dylon. Because he only knew some Lines, I wrote it down for him and today we had some time together with You Tube. I showed him the song and they showed me songs. It was fun!