De laatste maand vol indrukken

18 mei 2018

Na een week ellende met de computer ben ik heel erg blij dat ik weer bij mijn documenten kan! Ze waren ondergedoken op de harde schijf en iemand heeft ze tevoorschijn getoverd. Neemt niet weg dat de laptop nodig naar de computerdokter moet. Ik ga dus verder met mijn verhaal van 10 mei.

10 mei 2018

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik geschreven heb. Wat gebeurt er veel!

De laatste dagen in Buea waren druk met het geven van informatie aan docenten en leden van de staf van het weeshuis. Ik zal mijn ‘praatje’ in het volgende bericht publiceren voor degenen die het willen lezen.

Ook heb ik plastic boxjes aangeschaft met voor ieder leerjaar 15  exemplaren van Sound-and Wordbuilding. Dat zijn heel goede boekjes om de vele klanken van het Engels te leren. (zo’n 45) Ze kunnen ze op deze manier een aantal jaren gebruiken.

Er zijn al jaren grote problemen met lezen in het onderwijs hier. Eén van de oorzaken is de afwezigheid van boeken. Daarnaast begint het leesonderwijs erg vroeg, namelijk direct in het eerste jaar, waar ze drie jaar zijn en soms zelfs twee. Als je dan de informatie mist heb je in de eerste klas al een achterstand opgelopen die nauwelijks meer in te halen valt. Ik heb dus veel kinderen gezien uit de klassen vijf en zes die nauwelijks drie-letterwoorden konden lezen.

De docenten in het weeshuis waren erg open en nieuwsgierig. Ze zouden zo graag anders willen, maar hebben te weinig kennis over pedagogiek (ivm alternatieven voor de lijfstraffen) en didactiek. Na die vergadering heb ik besloten om in november terug te keren naar het weeshuis om bijscholing te geven. In Nederland zal ik hulp inroepen van deskundigen om een goede training in elkaar te zetten. Ook zal er iets van traumaverwerking van de docenten moeten gebeuren. Zij zijn zelf als kind slachtoffer geweest van fysiek geweld en herhalen wat hen overkomen is. Om te veranderen is er inzicht nodig, maar ook heling. Zij zullen mij in de zomer aangeven wat ze graag willen veranderen op school en in hun lessen.

Als ik terug ben, zal ik samen met de moeder van het weeshuis ook de bibliotheek veranderen. Er staan nu heel erg veel boeken voor volwassenen. Daar kan een deel van opgeruimd worden. Ik zie een hele mooie leeshoek voor de basisschoolkinderen voor me. Intussen heb ik via de school in Douala contact met een Amerikaan die zich gaat inzetten voor het verzamelen van kinderboeken. Ook vanuit Nederland wil ik desnoods een extra koffer meenemen. Ook Franse kinderboekjes zijn welkom.

Op 27 april ben ik vanuit het weeshuis naar Douala vertrokken. Afscheid nemen was lastig. Wat kun je je al thuis voelen na drie weken. Julius, de jongen die lastig gevonden wordt, had het erg te kwaad. Wéér een afscheid voor hem.

’s Avonds om elf uur kwam Els uit Nederland aan. Ooit mijn oppas toen ze 15 was, maar al jaren een goede vriendin. Zij werkt op een school in Veenendaal als coach, contactpersoon met ouders en wat ik verder zo begrijp, als vliegende keep. Zij had in Veenendaal ook een actie opgezet en kwam met een koffer vol spullen en een flink bedrag aan geld, naar Douala.

Zaterdag was om bij te komen, dus toen zijn we heerlijk naar het strand van Limbe gegaan. Zondags naar de markt van Cameroense producten en naar Port Gabon. Dat is een baai met allerlei restaurantjes.

Omdat de dinsdag vrij was vanwege 1 mei was de maandag ook vrij, dus toen zijn we aan het werk getogen om plannen te maken voor wat we op school zouden doen. Els ging de dinsdag observeren en ik ging aan het werk met individuele leerlingen die leesproblemen hadden. Els heeft de kleine bibliotheek opgeruimd, nieuwe boeken bijgekocht en alles mooi in categorieën verdeeld. We zijn achterop de motor door Douala gescheurd om spullen voor school te kopen.

Donderdag 3 mei zijn we voor één dag naar Buea geweest. Ik wilde graag aan Els de plakken laten zien waar ik straks ook weer ben en kennis laten maken met de mensen daar. Eerst het weeshuis bezocht, de mensen daar gesproken en de school bezocht. De school is een wereld van verschil met die in Douala. Ook in het weeshuis hebben we schoolspullen en buitenspeelgoed achter gelaten. Toen op de motor naar Buea- stad. Er was geregeld dat ik de containershop van Modephas officieel zou openen. Deze vrouw heb ik leren kennen in het team van Dr. Thomas Ndame, de oprichter van Mupusuac. Zij heeft bij hem de opleiding SEN (Special Educational Needs) gedaan. Zij loopt met krukken en heeft een baby van een jaar. Vader afwezig. Haar zusje van 10 is bij haar om alles te doen wat ze zelf niet kan. Dit meisje gaat dus niet naar school. Toen ik zag hoe ze woonde en leefde, kon ik alleen maar besluiten om het structureel beter te maken voor haar. Om de hoek stond er een container te koop in een straatje waar veel mensen langs komen. Niet lang geaarzeld en nu is ze de trotse bezitster van een winkeltje. Een deel van het geld heeft ze als microkrediet gekregen en een deel als gift. Het krediet gaat ze terugbetalen aan Mupusuac (zie links)dat daarmee weer andere mensen kan helpen.

We hebben de winkel feestelijk geopend en daarna wat gedronken in een caféruimte ernaast waar je je eigen spullen kunt meenemen. Afscheid genomen van een paar mensen en daar vandaan naar de oude bovenstad die al verder op de helling van Mount Cameroon ligt. Het deel van de stad waar de universiteit ligt, heeft allang de functie van centrum overgenomen. We hebben de dag afgesloten bij James en Elisabeth die de tradionele foufou (maisbal) en jamma jamma (pittige, spinazie-achtige groene groente) met vis gemaakt had. Het was een mooie dag met heel veel indrukken voor Els. Zij zat zelfs een poosje te verkopen in de container tijdens het feestje!

Vrijdag t/m maandag was een vakantiefeestje voor ons. We hebben in een boomhut in Kribi gebivakkeerd, vlakbij het strand. Even de weg over, daar was het strand en het restaurant van het hotel. Heerlijk aan het water ontbeten en gedineerd.Met vloed rolden de golven tot onder het plankier. Het waren een paar heerlijke dagen met ook een excursie naar de Lobe watervallen en een tochtje over de rivier naar een pygmeeënstam.  Ik was daar 20 jaar geleden met Truus ook geweest en wat ik nu zag wasel! Ja, er werd gedanst voor de toeristen en daar krijgen ze wat geld voor, maar overal lag plastic en vooral zakjes waar whiskey in gezeten had. De armoede straalde van de hutten en de kleding af! Hun leefgebied wordt ook steeds kleiner. Aan de overkant van de rivier zijn de Chinezen een dorp aan het bouwen (er wordt daar een weg aangelegd door hen) en in de rivier staat een waterzuiveringsinstallatie voor hen. Bij de Pygmeeën is er geen pomp te zien.

Maandags terug naar Douala, waar we om één uur met de tweeling van het weeshuis, Rene en Remi, een bezoek brengen aan het schip van Mercy Ships. In een half jaar tijd hebben ze zo’n 30.000 mensen medisch behandeld. Veel orthopedische en tandheelkundige operaties. De jongens keken hun ogen uit! We hebben de dag afgesloten door samen met hen te eten.

Dinsdag en woensdag waren voor de school. Els ging hard aan het werk om de bibliotheek in orde te maken, er kwam een timmerman om een kastje te maken en Els gaf s’ middags een voordracht over het belang van lezen. Met alleen het alfabet en klanken leren kom je er niet. Er moeten leeskilometers gemaakt gaan worden.

Woensdagmiddag heb ik de docenten verteld wat ik doe met de leerlingen. Ik heb ze o.a. zelf laten ervaren hoe je een woord dat fout opgeslagen is in je hoofd, kunt weghalen en er het goede woord voor in de plaats zetten. Verder een set boeken van Sound-en Wordbuilding geschonken, die zo belangrijk zijn om het Engels goed te leren spellen en schrijven. Op deze school kunnen de meeste ouders de boeken wel betalen, dus was het niet nodig, zoals op de school van het weeshuis, om klassensets aan te schaffen.

Die middag het afscheid van de docenten. We hadden in de boekwinkel een mooi schrift met een oer-Hollands plaatje gevonden (tulpen en molen) en hebben dat met een paar pennen aan de docenten cadeau gedaan. Veel foto’s gemaakt en ’s avonds uit eten met Ernest Ehabe, de eigenaar van de school, die intussen van een fundraisingtour uit Amerika terug was, en met Jochebed, die al die dagen alles voor ons regelde. Jochebed heeft een zoontje van 9 en daarnaast heeft ze sinds de ‘crisis’ (het conflict dat in het land speelt) nog vijf nichtjes in huis uit het Engelstalige gebied, omdat vorig jaar daar de scholen dicht waren). En dat doet ze allemaal alleen! De avond ervoor hadden we voor het hele stel een pan pasta gemaakt. Gelukkig was dat ook voor deze kinderen het lievelingsgerecht!

Na de maaltijd met Ernest en Jochebed hebben we Els uitgezwaaid op het vliegveld.

Ik ben de volgende dag met de bus naar Bamenda teruggegaan. Dat blijft toch de thuisbasis. Bright is intussen voor haar praktijkexamens terug geweest naar Bafut. Afgelopen dinsdag hebben Sylvain (buurman) en ik haar opgehaald en met zijn drieën hebben we een bezoek gebracht aan het paleis van de fon (een koning). Jochebeds oudste zus is één van de koninginnen en zij gaf ons een rondleiding. Het koninkrijk heeft een bijzonder interessante geschiedenis, waarover ik apart iets zal vertellen.

Moses is ook hard bezig met praktijkexamens en zijn broers zijn weer richting huis gegaan.

In Kribi hebben Els en ik een Nederlands gezin ontmoet, waarvan de vader half Kameroens is. Zijn ouders (vader Kameroens, moeder Nederlands) hebben 45 jaar geleden in Foumban een schooltje opgericht. Gisten hebben Sylvain en ik een flinke tocht op de motor gemaakt om daar een bezoek te brengen. Het was eigenlijk te ver voor één dag en ik heb vergeten foto’s te maken. Het schooltje was echt mooi en ze hebben inmiddels zo’n 270 leerlingen. Ze zijn nu nog een nieuw stuk aan het bijbouwen, waarvan de benedenverdieping al gebruikt kan worden.

Op de terugweg moesten we erg haasten, omdat om 20.00 uur avondklok is in Bamenda. We waren er ook pas om half negen en het was bijzonder vreemd en spannend om door een spookstad te rijden. De hele week zijn de winkels al dicht, dus het is best een lastige situatie voor de mensen. Omdat zondag de dag van de eenwording is (die volgens het Engelstalige gedeelte éénzijdig uitgeroepen is) is de spanning overal te snijden en we zullen dan ook de deur niet uitgaan. Gelukkig zitten we een heel eind buiten de stad.

Intussen ben ik al flink aan het inpakken. Dinsdag gaat het richting Yaoundé. Linda gaat met me mee om een visum voor Nederland aan te vragen. Zij is door een familie in Nederland een maand uitgenodigd. Nu haar beurs niet doorgaat, is dat een mooie troost.