Douala

24 januari 2018

De drie dagen in Douala vlogen voorbij. Veel foto’s gemaakt en gefilmd. De kinderen zijn al helemaal gewend aan het filmen en fotograferen. ’s Morgens is er altijd het ritueel van het zingen van het volkslied en het gezamenlijk opzeggen van het schoolgebed. Er wordt nu ook geoefend voor de mars op de dag van de leerling op 11 februari. Daarnaast nog wat andere liedjes die als energizers werken.  Een paar kinderen zijn fanatiek geïnteresseerd in mijn fototoestel en vanmiddag in de pauze was een klein grietje niet weg te slaan bij mijn laptop. Op school is één computer voor de directeur en een paar leerkrachten hebben een laptop die ze af en toe meenemen. Bijna niemand had een usb-stick om de foto’s erop te zetten. Je hebt er ook niets aan als je geen laptop hebt. Er waren ook erg weinig materialen. Dus mensen, als je nog Duplo en/of Lego en ander speelgoed, dat goed is voor de ontwikkeling, kwijt wilt… Het is hier zeer goed besteed. Ik verzamel het graag als ik terug ben. T.z.t volgt nog wel een lijst. Hier in Buea is het zo mogelijk nog erger.

De buurt waar het schooltje staat is ongelooflijk rustig. Als je door de straat loopt schieten overal de hagedissen weg. De straten in deze wijk zijn niet geplaveid of geasfalteerd.  Eigenlijk alleen de hoofdwegen. ’s Avonds, als ik met Jochebed, de rechterhand van Ernest, wat ging eten, liepen we ergens naar toe om onze beweging te hebben en terug namen we de motortaxi. In ieder geval heb je dan wat wind om je heen. Jochebed is een alleengaande vrouw van 41 die zelf een kind heeft, maar daarnaast nog zes andere kinderen in huis heeft. Dat gebeurt hier heel erg vaak. Als het nodig is, neem je kinderen uit je familie sowieso in huis en eventueel ook nog anderen. Haar ouders, die zelf al tien kinderen hadden, deden dat niet anders. Vier van de zeven kinderen zijn ook op deze school.  

Ik ben erg onder de indruk van de liefde waarmee de leerlingen hier omringd worden. De autistische kinderen zijn over het algemeen vrolijk en doen soms gewoon mee terwijl ze op een ander moment afhaken en even wat anders nodig hebben. De autistische leerlingen hier zouden in Nederland niet in het reguliere onderwijs kunnen meedoen. Op sommige dagen is hier een leerkracht per twee autistische leerlingen.

Dr. Thomas kwam gisteren naar Douala. Beide mannen bespraken in hoeverre hij de school van dienst kan zijn door bijv. een in-servicetraining over SEN te geven. Veel mensen op deze school hebben hun hart op de goede plaats, maar weten te weinig van passend onderwijs.

Vanmiddag om een uur of vijf was ik weer in Buea, waar ik net aankwam op een moment dat er geen water uit de kraan kwam. Dan weet je weer dat al onze luxe niet vanzelfsprekend is.

January 24th 2018

The three days in Doula passed by very quickly. Made a lot of photos and films. The children are getting used to it. In the morning there is the ritual of singing the national anthem (English and French) and the schoolprayers. The days theey exercize a lot for Youthday on February 11th. Next to it some songs which are energizers. Some kids have a fanatic interest in my camera and this afternoon, in middaybreak, a little girl was sitting next to me and couldn’t get her eyes of my computer. There is one computer in the school for the headmistress and a few teacher might have a coomputer which they use sometimes in class.

There is a graet need of materials. They could use a lot more, for instance for arts. And for playing outside. So if you have some Lego or Duplo in your attick or other toys for a child’s development, feel free to donate. In due course I will let you know more. In Buea the situation is even worse.

The school is situated in a very quiet area of this enormous city. When I walk down the streets lizzards run away as quickly as possible. The streets are not paved. Only the main roads are. In the evening, when Jochebed (Ernest' right hand) and I go out for dinner, we walk to have our excerzize and on the way back we take a motorbiketaxi. I love that. Joched is a single woman of 41 years old, who has one child of her own and 6 that she gives shelter. That happens a lot here. If necessary, you take children of your family anyway, but also other children, in your care. Her parents did the same when she grew up and they had already ten children of their own. Four of her seven chidren visit this school.

I am very impressed by the love for the children. The autistic children are in general very happy and often join the others. Sometimes they need something else and somebody takes care. Children autistic in the way as they are here, wouldn’t attend a regular school in Holland. On some days there is one teacher for two autistic children.

Dr. Thomas visited the school too. Ernest and he had a lot to talk about. Dr. Thomas might be of importance in giving SEN-training to the teachers. Many teachers here have the heart in the right place, but know not enough about SEN.

Today at five o’ clock I came home by taxi. Jut arrived ina moment where there was no watersupply. I realized that all our luxury is not for granted.